Σίγουρα θα έχετε προσέξει ότι στις παλιές φωτογραφίες πορτραίτων οι άνθρωποι δεν χαμογελούν ποτέ και είναι πάντα σοβαροί, ακόμα και σε κάποιο χαρούμενο γεγονός όπως ένας γάμος. Ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι που συνέβαινε κάτι τέτοιο; Υπάρχουν μερικές θεωρίες που προσπαθούν να μας το εξηγήσουν.

Μια θεωρία είναι ότι εκείνη την εποχή η τεχνολογία απαιτούσε μεγάλο χρόνο έκθεσης για να γίνει η λήψη μιας φωτογραφίας, γι’ αυτό οι άνθρωποι ήταν σοβαροί και όχι χαμογελαστοί, ώστε να αντέχουν περισσότερο χρόνο ακίνητοι.

Μια άλλη θεωρία είναι ότι η φωτογραφία εκείνη την εποχή ήταν επηρεασμένη από τη ζωγραφική όπου και πάλι οι άνθρωποι ήταν αγέλαστοι, αφού η ζωγραφιά ενός ατόμου δεν ήταν μια στιγμή της ζωής του αλλά η παρουσίαση του.

Ακόμη μια θεωρία είναι ότι κατά τις παλαιότερες εποχές η φωτογραφία ενός πορτραίτου θεωρούνταν η αποτύπωση μιας εικόνας που θα έμενε ανεξίτηλη στον χρόνο για να την δουν και οι επόμενες γενιές. Για αυτό το λόγο στη μεταθανάτια φωτογραφία,οι πρόσφατα νεκροί φωτογραφίζονταν σαν να ήταν ζωντανοί. Μέχρι και ο συγγραφέας Mark Twain είχε πει: “Θεωρώ ότι η φωτογραφία είναι το πιο σημαντικό ντοκουμέντο και δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο από το να κληροδοτήσεις στους απογόνους ένα ηλίθιο χαμόγελο αποτυπωμένο για πάντα.”

Η τελευταία και η πιο δύσκολη για να αποδειχτεί θεωρία, είναι ότι κατά την Βικτωριανή και Εδουαρδιανή εποχή, το να χαμογελάει κανείς, θεωρούνταν χαρακτηριστικό των ηλιθίων. Βέβαια στην θεωρία αυτή αντιπαρατίθενται η εύρεση 2000 περίπου φωτογραφιών ανθρώπων εκείνης της εποχής που χαμογελούν.

Συμφωνείτε με αυτές τις θεωρίες; Έχετε να προσθέσετε καμία;